Ο Nick Cave, οι Red Hot Chili Peppers και η τέχνη της συμφιλίωσης.

Κάπου στις αρχές της νέας χιλιετίας, ο Nick Cave, ο Αυστραλός βάρδος της μελαγχολίας, έριξε μία λεκτική βόμβα που θα παρέμενε στην ιστορία της μουσικής σαν μία από τις πιο απολαυστικές καυστικές ατάκες.

Σε μία συνέντευξή του, με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει – σκοτεινό, σαρκαστικό, σχεδόν θεατρικό – δήλωσε: «Είμαι πάντα κοντά σε ένα στερεοφωνικό και λέω: “Τι σκουπίδια είναι αυτά;” Και η απάντηση είναι πάντα: “Οι Red Hot Chili Peppers”».

Ήταν μία δήλωση που έμοιαζε να βγαίνει από τα σπλάχνα ενός ανθρώπου που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, ακόμα και αν αυτή είναι βαμμένη με τα πιο σκούρα χρώματα της ειρωνείας.

Η ατάκα αυτή, φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο Flea, ο μπασίστας των Red Hot Chili Peppers, αντέδρασε με μία απρόσμενη νηφαλιότητα που έδειξε το μεγαλείο του χαρακτήρα του.

«Με πείραξε μόνο για ένα δευτερόλεπτο, γιατί η αγάπη μου για τη μουσική του είναι μεγαλύτερη από όλα αυτά τα σκατά. Αν θεωρεί το συγκρότημά μου χάλια, εντάξει», είπε.

Μια απάντηση που, αντί να ρίξει λάδι στη φωτιά, έσβησε την ένταση με μία χειρονομία γεμάτη αξιοπρέπεια.

Και κάπως έτσι, αυτό που ξεκίνησε σαν μία δηκτική κριτική, μετατράπηκε με τα χρόνια σε ένα meme που ταξίδεψε στον ψηφιακό κόσμο, κουβαλώντας μαζί του γέλια, αντιδράσεις και, τελικά, μία απρόσμενη συμφιλίωση.

Περίπου είκοσι πέντε χρόνια μετά, ο Nick Cave επανήλθε στο θέμα μέσα από το The Red Hand Files, την ιστοσελίδα όπου απαντά σε ερωτήσεις θαυμαστών με την ειλικρίνεια ενός εξομολογητή και τη λυρικότητα ενός ποιητή.

«Έκανα ένα απερίσκεπτο και κάπως αγενές σχόλιο για τους Red Hot Chili Peppers», παραδέχθηκε και πρόσθεσε: «Δεν υπήρχε κακία· ήταν απλώς ένα από τα ενοχλητικά πράγματα που έλεγα τότε για να προκαλέσω».

Ο Nick Cave, αυτοχαρακτηριζόμενος ως «ταραχοποιός» και «κοινωνικός ερεθιστής», αναγνώρισε ότι αυτή η στάση ήταν μέρος της περσόνας του – μιας περσόνα που, όπως λέει, μοιράζονται πολλοί Αυστραλοί της γενιάς του.

Ενδιαφέρον είναι ότι ο Flea, πέντε χρόνια νεότερος, γεννήθηκε στην ίδια πολιτεία της Αυστραλίας, τη Βικτόρια. Ίσως αυτή η κοινή ρίζα να έπαιξε, υποσυνείδητα, ρόλο στην αμοιβαία κατανόηση που ακολούθησε.

Ο Nick Cave εξήρε την αντίδραση του Flea, σχολιάζοντας ότι ήταν «συγκινητική» και είχε «κλάση».

«Ο Flea ήταν ένας άνθρωπος διαφορετικού διαμετρήματος, ανώτερης ποιότητας», έγραψε, δείχνοντας έναν σεβασμό που ξεπερνά τις παλιές του αιχμές.

Και πράγματι, η ιστορία δεν τελείωσε με λόγια. Οι δυο τους βρήκαν τρόπο να συναντηθούν στη μουσική, εκεί όπου οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους και οι νότες μιλούν.

Από την κόντρα στη συνεργασία

Η σχέση τους πήρε μία νέα τροπή το 2013, όταν ο Flea βοήθησε τον Nick Cave να συγκροτήσει μία νεανική χορωδία για την εμφάνισή του στο Coachella.

Το 2022, ο μπασίστας ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τον Nick Cave και τον Warren Ellis στο Λος Άντζελες για να παίξουν το «We No Who U R», ένα τραγούδι που φέρει τη χαρακτηριστική σκοτεινή μαγεία των Bad Seeds.

Αλλά η πιο συναρπαστική στιγμή ήρθε πρόσφατα, όταν ο Flea έστειλε στον Nick Cave ένα τραγούδι για ένα «άλμπουμ με τρομπέτα» που ετοιμάζει.

«Μου ζήτησε να προσθέσω φωνητικά», αποκάλυψε ο Cave και συνέχισε: «Είναι ένα τραγούδι που αγαπώ περισσότερο από τα περισσότερα, με έναν από τους καλύτερους στίχους που γράφτηκαν ποτέ – ένα τραγούδι τόσο σπουδαίο που δεν θα τολμούσα να το τραγουδήσω αν δεν μου το είχε ζητήσει ο Flea».

Η ηχογράφηση έγινε την περασμένη εβδομάδα, και ο Nick Cave περιγράφει το αποτέλεσμα σαν «έναν όμορφο διάλογο ανάμεσα στην τρομπέτα του Flea και τη φωνή μου».

Για εκείνον, αυτή η συνεργασία ήταν κάτι περισσότερο από μουσική – ήταν μία πράξη συμφιλίωσης, μία σιωπηρή συγγνώμη για τα λόγια του παρελθόντος.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Cave μοιράστηκε και μία σουρεαλιστική ιστορία που του μετέφεραν: ο Flea, λέει, κάποτε «ξελόγιασε» μία αρκούδα στη φύση με την ευγλωττία του. Αληθινή ή όχι, η ιστορία ταιριάζει απόλυτα στον μύθο ενός ανθρώπου που φαίνεται να κερδίζει ακόμα και τα πιο άγρια πλάσματα – είτε είναι αρκούδες, είτε ο ίδιος ο Nick Cave.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις σκοτεινές μελωδίες του Nick Cave και τους funky ρυθμούς του Flea, γεννιέται μία αλήθεια: η τέχνη δεν χρειάζεται να είναι πεδίο μάχης. Μπορεί να είναι ένας κήπος, όπου ακόμα και οι πιο απρόσμενες φιλίες ανθίζουν.