Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη φωτίζει τις σκιές με μια λάμψη αλήθειας και ρυθμού.

Στον πολύβουο τοπίο της εποχής μας, όπου οι ήχοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον με καταιγιστικούς ρυθμούς, υπάρχουν φωνές που καταφέρνουν να χαράξουν τη δική τους, ξεχωριστή πορεία. Φωνές που δεν φοβούνται να βουτήξουν στα βαθιά, να εκτεθούν, να γίνουν διάφανες σαν γυαλί στο φως. Μία τέτοια φωνή, αναμφίβολα, ανήκει στην Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Λίγο μόλις καιρό μετά το «Μόνη Κομπλέ», ένα τραγούδι που συζητήθηκε έντονα πριν καν κυκλοφορήσει επίσημα, σαν προάγγελος μιας νέας δημιουργικής έκρηξης, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μας χαρίζει το «Γυαλί Στο Φως» – ένα κομμάτι που μοιάζει να συμπυκνώνει την ουσία της καλλιτεχνικής ταυτότητάς της: δύναμη και ευθραυστότητα, εξομολόγηση και ρυθμός, σκοτάδι και εκτυφλωτικό φως.

Το «Γυαλί Στο Φως» είναι μία πρόσκληση σε έναν κόσμο εσωτερικό, συχνά αθέατο, γεμάτο αντιθέσεις και κρυμμένες αλήθειες.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, με τη χαρακτηριστική, ακατέργαστη ειλικρίνεια της φωνής της, γίνεται ο καθρέφτης μιας ψυχής που διψά για αυθεντική σύνδεση, για ένα βλέμμα που θα διαπεράσει την επιφάνεια και θα αντέξει να δει όσα κρύβονται από κάτω.

Το γυαλί, από τη φύση του, είναι διάφανο, επιτρέπει στο φως να το διαπεράσει, αποκαλύπτοντας ό,τι βρίσκεται πίσω ή μέσα του. Ταυτόχρονα, όμως, είναι εύθραυστο, μπορεί να ραγίσει, να σπάσει με την παραμικρή αδέξια κίνηση.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, μέσα από τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου – ενός δημιουργού με τον οποίο μοιράζεται μία βαθιά καλλιτεχνική συγγένεια, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν – υιοθετεί αυτή την εικόνα για να περιγράψει την ανθρώπινη συνθήκη της έκθεσης και της ευαλωτότητας.

«Κανείς δεν με ξέρει καλά / Πολλοί υποθέτουν πολλά / Ούτε ένας να βρει δεν μπορεί / Τον τρόπο πιο μέσα να μπει».

Οι πρώτοι στίχοι θέτουν αμέσως το πλαίσιο: η μοναξιά της παρεξήγησης, η δυσκολία της πραγματικής επικοινωνίας.

Η ηρωίδα του τραγουδιού νιώθει αόρατη, παρόλο που πολλοί την παρατηρούν και σχηματίζουν γνώμες. Είναι ένας γυάλινος κόσμος, ίσως, αλλά καλυμμένος με ένα θολό φιλμ υποθέσεων.

Η αλλαγή έρχεται με την εμφάνιση ενός ανθρώπου που δεν αρκείται στις επιφανειακές εντυπώσεις, που τολμά να την πλησιάσει, να κοιτάξει βαθύτερα.

«Γι’ αυτό το εκτιμώ που προσπάθησες / Που είδες τα ζόρια και κάθισες / Άντεξες, κράτησες / Λες κι ήρθες για πάντα».

Εδώ γεννιέται η ελπίδα. Η εκτίμηση δεν πηγάζει από κάποια επιτυχία, αλλά από την ίδια την προσπάθεια, την επιμονή, την αποδοχή της δυσκολίας. Είναι η αναγνώριση της αξίας του να μένεις, ακόμα κι όταν τα πράγματα ζορίζουν.

Το ρεφρέν είναι η καρδιά του τραγουδιού: «Μες στο φως με κρατάς / Με κοιτάς και με βλέπεις / Γυαλί στο φως».

Αυτό το φως είναι το βλέμμα του άλλου, η προσοχή, η αποδοχή που επιτρέπει στην ηρωίδα να γίνει ορατή, να υπάρξει αυθεντικά. Το να είσαι «γυαλί στο φως» σημαίνει να αποδέχεσαι την πλήρη διαφάνειά σου, με όλο το ρίσκο που αυτό συνεπάγεται.

Και το ρίσκο είναι υπαρκτό: «Θα αντέξεις όσα δεις / Γυαλί στο φως / Αν σπάσει θα το θωρείς».

Είναι μία προειδοποίηση, σχεδόν μία πρόκληση. Η αλήθεια, όταν αποκαλύπτεται πλήρως, μπορεί να είναι σκληρή, άβολη, ακόμα και να πληγώσει. Το γυαλί μπορεί να σπάσει.

Αλλά ακόμα και σπασμένο, τα θραύσματα παραμένουν εκεί, ορατά, αδιάψευστοι μάρτυρες αυτού που υπήρξε.

Η εικόνα αυτή φέρνει στο νου την ιαπωνική τέχνη του Kintsugi, όπου τα σπασμένα κεραμικά επιδιορθώνονται με χρυσό, αναδεικνύοντας τις ρωγμές ως μέρος της ιστορίας και της ομορφιάς του αντικειμένου. Ίσως και εδώ, το σπάσιμο να μην είναι το τέλος, αλλά μία μεταμόρφωση.

Η μουσική του Gautier Βελισσάρη και η παραγωγή του TEO.x3 ντύνουν τους στίχους με έναν ήχο σύγχρονο, δυναμικό, σχεδόν χορευτικό.

Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο βάθος και την ευθραυστότητα των στίχων και την ανεβαστική, ρυθμική ενέργεια της μουσικής είναι που δίνει χαρακτήρα στο «Γυαλί Στο Φως».

Δεν είναι μία λυπημένη μπαλάντα, αλλά ένας ύμνος στην τόλμη της έκθεσης, μία γιορτή της αλήθειας που απελευθερώνει.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μας καλεί να τραγουδήσουμε δυνατά τις αλήθειες μας, ακόμα και τις πιο δύσκολες, και ταυτόχρονα να χορέψουμε, να απελευθερωθούμε μέσα από τον ρυθμό.

«Στα αστέρια σκορπάω», τραγουδά στο τέλος, σε μία φράση που μοιάζει με λύτρωση, μία διάχυση στο σύμπαν, μία αποδοχή της ύπαρξης με όλες τις ρωγμές της.

Πάνω απ’ όλα, όμως, το «Γυαλί Στο Φως» είναι η Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Η ερμηνεία της είναι αυτή που δίνει σάρκα και οστά στη μεταφορά, που μετατρέπει τους στίχους σε βίωμα. Νιώθεις την αρχική επιφυλακτικότητα, την τρυφερότητα της εκτίμησης, την αγωνία της έκθεσης, την απελευθέρωση του ρεφρέν.

Η φωνή της, άλλοτε ψιθυριστή και ευάλωτη, άλλοτε δυνατή και διεκδικητική, διατρέχει όλο το φάσμα των συναισθημάτων που περικλείει το τραγούδι. Ακούς τις παλιές πληγές, αλλά και την ελπίδα.

Το «Γυαλί Στο Φως» έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά τραγουδιών που επιβεβαιώνουν την Ελεωνόρα Ζουγανέλη ως μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της.

Μια καλλιτέχνιδα που δεν φοβάται να είναι ταυτόχρονα δυναμική και εύθραυστη, εξωστρεφής και βαθιά εσωτερική.

Ένα τραγούδι που μας υπενθυμίζει την αξία του να βλέπουμε και να μας βλέπουν πραγματικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να σταθούμε, για λίγο, εκτεθειμένοι σαν «γυαλί στο φως».

Και τελικά, ίσως αυτή η διαφάνεια, με όλο της το ρίσκο, να είναι ο μόνος δρόμος προς την αληθινή σύνδεση και την απελευθέρωση. Ένα τραγούδι για να τραγουδήσεις, να χορέψεις, και κυρίως, να νιώσεις.