Το «Mayhem» είναι η πιο τολμηρή εποχή της Lady Gaga.

Η Lady Gaga είναι ένα φαινόμενο, μία καλλιτεχνική δύναμη που ανατρέπει τους κανόνες και ξαναγράφει την ιστορία της με κάθε κίνησή της.

Μετά από μία περίοδο πειραματισμού, όπου εξερεύνησε τα όρια της jazz, της country και του κινηματογράφου, κάνει μία δήλωση κυριαρχίας με το νέο άλμπουμ της «Mayhem».

Το «Mayhem» δεν είναι ένα άλμπουμ που αναπολεί το παρελθόν. Είναι ένα άλμπουμ που το καταβροχθίζει, το μεταμορφώνει και το εκτοξεύει στο μέλλον. Η Lady Gaga δεν κοιτάζει πίσω – μας τραβάει όλους μπροστά, σε έναν κόσμο όπου η pop είναι βρώμικη, θεατρική, ακαταμάχητη.

Η μουσική πορεία της Lady Gaga χαρακτηρίζεται από μία εκλεκτική προσέγγιση που συχνά αψηφά τις προσδοκίες του κοινού.

Από την ηλεκτρονική dance-pop μέχρι το soft rock, την jazz, την country και το AOR, έχει εξερευνήσει ένα ευρύ φάσμα ήχων. Ωστόσο, σε μία εποχή όπου η μουσική βιομηχανία κυριαρχείται από την υπερπληθώρα επιλογών του streaming, η ανάγκη για μία σαφή και συνεκτική καλλιτεχνική ταυτότητα είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Το «Mayhem» λειτουργεί ως μία τολμηρή δήλωση επιστροφής στις ρίζες της. Τα singles που αποκαλύφθηκαν πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ, το «Abracadabra» και το «Disease» έδωσαν το στίγμα: δυνατά συνθεσάιζερ, εκρηκτικά ρεφρέν και βίντεο γεμάτα camp αισθητική και avant-garde μόδα.

Από τις πρώτες νότες του «Abracadabra», γίνεται ξεκάθαρο ότι η Lady Gaga δεν ήρθε για να παίξει.

Τα συνθεσάιζερ είναι τεράστια, τα beats χτυπούν σαν καρδιοχτύπι σε σκοτεινό dancefloor, και το ρεφρέν είναι σχεδιασμένο για να κολλήσει στο μυαλό σου σαν ξόρκι. Είναι μία επιστροφή στη μεγαλοπρέπεια του «Bad Romance», αλλά χωρίς να μοιάζει με αναμάσημα.

Το «Disease» συνεχίζει το ίδιο μοτίβο: ηλεκτρονικοί ήχοι που στροβιλίζονται σαν καταιγίδα, φωνητικά που στάζουν πάθος και μία αίσθηση επικείμενης καταστροφής. Η Gaga δεν τραγουδάει απλώς – επιβάλλεται.

Και μετά έρχεται το υπόλοιπο «Mayhem», ένας δίσκος που μοιάζει με μία νύχτα σε ένα υπόγειο club, όπου τα φώτα αναβοσβήνουν, ο ιδρώτας στάζει και η μουσική δεν σταματά ποτέ.

Η Lady Gaga δεν αρκείται στο να φτιάξει έναν απλό dance δίσκο. Το «Mayhem» είναι ένα ηχητικό πεδίο μάχης, όπου τα ηλεκτρονικά beats συγκρούονται με πιάνα, κιθάρες και απρόσμενες μελωδίες.

Οι επιρροές από τους Daft Punk, την disco και την 80s boogie-house είναι εμφανείς, αλλά ενσωματώνονται με τρόπο που δεν ακούγεται αναχρονιστικός.

Το «Garden Of Eden» είναι ένας ύμνος στην ηδονή, ένα κομμάτι που σε παρασύρει στις εφήμερες απολαύσεις της νυχτερινής ζωής, παρουσιάζοντας το clubbing ως μία μορφή ψυχικής λύτρωσης.

Το «Perfect Celebrity» είναι μία σκοτεινή ωδή στη διασημότητα, με την Gaga να τραγουδάει: «Sit in the front row, watch the princess die» – έναν στίχο που θυμίζει την αιματοβαμμένη εμφάνισή της στα MTV Video Music Awards του 2009, όπου τραγούδησε το «Paparazzi» ενώ αιμορραγούσε θεατρικά στη σκηνή.

Και μετά έρχονται οι εκπλήξεις. Το «Killah» με τη συμμετοχή του Gesaffelstein ξεκινάει σαν ένα funk κομμάτι βγαλμένο από τα 80s, αλλά ξαφνικά εκρήγνυται σε ένα drum ’n’ bass χάος. Το «Zombieboy» είναι disco, αλλά με μία κιθάρα που ουρλιάζει σαν να βγήκε από ένα χαμένο άλμπουμ των Guns N’ Roses.

Το «Mayhem» είναι μία επίδειξη της ικανότητας της Lady Gaga να πειραματίζεται χωρίς να χάνει τη συνοχή της.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, ισορροπεί ανάμεσα στο χάος και την αρμονία, στο σκοτάδι και το φως.

Το «LoveDrug» είναι μία ρομαντική παραίσθηση, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι AOR, αλλά χτυπάει με έναν ρυθμό που το κρατάει σταθερά μέσα στο dancefloor.

Το «Blade Of Grass» είναι μία power ballad που σε κάνει να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο τέλος μιας ταινίας, με τα φώτα να χαμηλώνουν και την αυλαία να πέφτει.

Το τραγούδι αυτό τοποθετείται στρατηγικά στο τέλος του δίσκου, δίπλα στο «Die With A Smile», ώστε να μην διαταράσσει τη χορευτική ροή του άλμπουμ.

Το μόνο εμφανές αδύναμο σημείο του άλμπουμ; Ίσως το «How Bad Do U Want Me?».

Ξεκινάει δυνατά, με μία αισθητική που θυμίζει Yazoo, αλλά κάπου στη μέση μοιάζει να γέρνει υπερβολικά προς την Taylor Swift. Δεν είναι κακό. αλλά μοιάζει κάπως υπολογισμένο, σαν μία προσπάθεια να ευθυγραμμιστεί με τις σύγχρονες pop τάσεις – κάτι που η Gaga δεν χρειάζεται να κάνει.

Κατά τ’ άλλα, σε μία εποχή όπου η pop σκηνή γεμίζει με καλλιτέχνες που δανείζονται από την αισθητική της, η Gaga επιστρέφει για να δείξει ότι κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από την ίδια. Το «Mayhem» είναι το παρόν και το μέλλον της pop, συμπυκνωμένο σε ένα εκρηκτικό, ακαταμάχητο χάος.

Η Lady Gaga δεν ζητάει την προσοχή σου. Την απαιτεί. Και με το «Mayhem», την κερδίζει ξανά, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει.

Το «Mayhem» δεν μπορεί να αναπαράγει το σοκ που προκάλεσε η άφιξη της Lady Gaga στη μουσική σκηνή με την προκλητική αισθητική της. Αλλά δεν χρειάζεται να το κάνει. Αντίθετα, λειτουργεί ως μία υπενθύμιση του πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν από την αρχή.

Με το «Mayhem», η Lady Gaga δεν προσπαθεί να προσαρμοστεί στις σύγχρονες pop τάσεις – τις έχει ήδη διαμορφώσει. Αντί να ακολουθεί, επιστρέφει για να διεκδικήσει τη θέση της σε έναν μουσικό κόσμο που, εν τέλει, έχει έρθει στα μέτρα της.