Αντισυμβατικοί μέχρι τέλους – Η άγρια ομορφιά των Motörhead μέσα από τα μάτια του Mikkey Dee

Ο Mikkey Dee, πρώην ντράμερ των Motörhead και νυν μέλος των Scorpions, κλήθηκε να απαντήσει σε ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς οπαδούς της rock και της metal μουσικής: θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα ένα συγκρότημα με την ίδια δυναμική και επιρροή όπως οι Motörhead.

Η απάντησή του ήταν άμεση και κατηγορηματική: «Όχι, όχι σήμερα».

Σε μία εκτενή και ειλικρινή συνέντευξη που παραχώρησε στο podcast «The Europe Drum Show Official Podcast» με τον Ollie Winiberg, ο Mikkey Dee ανέλυσε την ιδιαίτερη ταυτότητα των Motörhead, μία μπάντας που έγραψε ιστορία, τις διαφορές ανάμεσα στις γενιές μουσικών και για τις ραγδαίες αλλαγές στη μουσική βιομηχανία στο πέρασμα των δεκαετιών.

Ο Σουηδός ντράμερ ελληνικής καταγωγής τόνισε την απόλυτη ελευθερία που χαρακτήριζε τους Motörhead, όχι μόνο μουσικά αλλά και σε επίπεδο στάσης ζωής.

Ο Mikkey Dee επισήμανε ότι το συγκρότημα ήταν πραγματικά «ανεξέλεγκτο», λειτουργούσε χωρίς φίλτρα και δεν υπέκυπτε σε εξωτερικές πιέσεις, ούτε καν στην ανάγκη αποδοχής από το κοινό ή τις δισκογραφικές εταιρείας.

«Ήμασταν ελεύθεροι. Κάναμε ό,τι θέλαμε, γράφαμε όπως θέλαμε, και δεν μας ένοιαζε αν αυτό άρεσε ή όχι. Αν σου άρεσε η μουσική μας, υπέροχα. Αν τη θεωρούσες σκουπίδι, δεν μας ένοιαζε καθόλου», τόνισε.

Εξιστορώντας τη δική του πορεία, ο Mikkey Dee θυμήθηκε ότι του έγινε πρόταση να ενταχθεί στους Motörhead ήδη από το 1986, όταν ακόμη έπαιζε με τους King Diamond.

Τότε, αρνήθηκε ευγενικά τότε, καθώς ένιωθε πως «δεν είχε ακόμη αποδείξει την αξία του», όμως τελικά έγινε αναπόσπαστο μέλος των Motörhead για σχεδόν 25 χρόνια.

«Έτρεφα ήδη τεράστιο σεβασμό για τον Lemmy. Του είπα: “Δεν είμαι έτοιμος ακόμα. Δεν έχω φτάσει εκεί. Χρειάζομαι να χτίσω τη δική μου πορεία πριν βρεθώ δίπλα σου”», θυμήθηκε.

Από τη συζήτηση αυτή, δεν αναδεικνύεται μόνο η μοναδική μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος, αλλά και η ιδιαίτερη φιλοσοφία ζωής που αντιπροσώπευε.

Ο Lemmy Kilmister, ο εμβληματικός ηγέτης των Motörhead, ήταν η προσωποποίηση του αντισυμβατικού, του απρόβλεπτου και του αυθεντικού. Δεν επιζητούσε πλούτη ή δόξα με τους όρους της βιομηχανίας, αλλά αρκούνταν σε μία ζωή γεμάτη μουσική, ουίσκι και ανεξαρτησία.

Ο ίδιος ο Mikkey Dee επεσήμανε ότι ο Lemmy δεν ήταν σπάταλος, δεν κυνηγούσε την υπερβολή με τον τρόπο που τη φαντάζεται κανείς. Αντιθέτως, αυτό που ζητούσε ήταν απλώς μία καλή ζωή, γεμάτη δημιουργικότητα και ελευθερία.

«Ο Lemmy δεν ήθελε να έχει εκατομμύρια στην τράπεζα. Ήθελε το ουίσκι του, ήθελε να είναι στη σκηνή, και να ζει την κάθε μέρα. Δεν ξόδευε. Ήταν λιτός, με έναν σχεδόν παλιομοδίτικο τρόπο», περιέγραψε.

Αντιπαραβάλλοντας το παρελθόν με το παρόν, ο 61χρονος ντράμερ υπογράμμισε ότι το σημερινό μουσικό περιβάλλον είναι πολύ διαφορετικό.

Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει ριζικά. Τα συγκροτήματα σήμερα δύσκολα επιβιώνουν χωρίς συμβιβασμούς, καθώς οι οικονομικές δυσκολίες, η ψηφιακή εποχή και ο κορεσμός της αγοράς οδηγούν σε μεγαλύτερη ανάγκη για συμμόρφωση.

«Τα χρήματα παίζουν τεράστιο ρόλο σήμερα. Είναι πολύ δύσκολο να βγάζεις τα προς το ζην παίζοντας μουσική, περιοδεύοντας, ηχογραφώντας. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί νέοι καλλιτέχνες χρειάζεται να προσαρμόζονται», σχολίασε.

«Αλλά εμείς τότε, απλώς δεν δίναμε δεκάρα για το αν θα μας έπαιρναν τα φώτα ή όχι», συμπλήρωσε.

Σύμφωνα με τον ίδιο, ακόμα και όσοι νέοι μουσικοί ισχυρίζονται πως διατηρούν ένα αντισυστημικό πνεύμα, στην πράξη αναγκάζονται να «κάνουν συμβιβασμούς» όταν έρθει η ώρα των πραγματικών αποφάσεων.

Το χρήμα είναι πλέον πολύ πιο καθοριστικός παράγοντας, και η ελευθερία έκφρασης περιορίζεται ασφυκτικά.

«Ακούω πολλούς νέους να λένε: “Και βέβαια έχουμε την ίδια στάση, το ίδιο πνεύμα”. Αλλά στο τέλος δεν μπορούν να λειτουργήσουν όπως εμείς. Δεν επιβιώνεις έτσι σήμερα. Η βιομηχανία δεν θα το επιτρέψει», σημείωσε.

Ο Mikkey Dee έδωσε επίσης ιδιαίτερη έμφαση και στη σύγχρονη πολιτική ορθότητα, την οποία χαρακτήρισε σκωπτικά ως «αστεία» και υποστήριξε ότι η νοοτροπία των Motörhead δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σήμερα, γιατί θα ερχόταν αμέσως σε σύγκρουση με τις κοινωνικές ευαισθησίες της εποχής.

Το ιδιαίτερο, ωμό χιούμορ του συγκροτήματος, η διάθεση να «πετάνε καυστικά σχόλια και να αντέχουν και τα πυρά», ήταν στοιχεία που αποτελούσαν χαρακτηριστικό γνώρισμα της καλλιτεχνική ταυτότητάς του.

Αυτή η τάση για προκλητική, αλλά ειλικρινή, επικοινωνία με το κοινό είναι κάτι που, όπως παρατήρησε, δεν χωρά πλέον στην πολιτισμική σφαίρα του σήμερα.

«Η πολιτική ορθότητα που ζούμε σήμερα είναι ένα αστείο, ειλικρινά. Αν ξεκινούσαμε σήμερα τους Motörhead, θα μας είχαν συλλάβει τη δεύτερη μέρα. Ο Lemmy θα έλεγε: “Θα ήμασταν φυλακή από την πρώτη εβδομάδα”. Και θα είχε δίκιο», υποστήριξε.

«Το χιούμορ ήταν τεράστιο μέρος των Motörhead. Δίναμε πόνο, και δεχόμασταν πόνο. Γελούσαμε, απολαμβάναμε το χάος. Σήμερα, δεν μπορείς καν να κάνεις αστείο χωρίς να σε “ακυρώσουν”. Είναι γελοίο», πρόσθεσε με έμφαση.

Η τελική του διαπίστωση είναι βαθιά υπαρξιακή και ταυτόχρονα συγκινητική.

Ο Mikkey Dee δηλώνει ευγνώμων που είχε την ευκαιρία να ζήσει εκείνη την εποχή, να δημιουργήσει και να εκφραστεί με απόλυτη ελευθερία μέσα από ένα συγκρότημα που δεν έκανε εκπτώσεις στην ταυτότητά του.

Ωστόσο, πιστεύει ότι ένα συγκρότημα σαν τους Motörhead δεν θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα, ούτε να επιβιώσει με την ίδια αυθεντικότητα και απουσία συμβιβασμών.

«Νιώθω τυχερός. Είχα την τύχη να ζήσω εκείνα τα χρόνια, να περιηγηθώ στον κόσμο, να γράψω μουσική, να παίξω όπως ήθελα, να είμαι ο εαυτός μου», δήλωσε.

«Δεν μπορεί να υπάρξει ξανά τέτοια μπάντα. Δεν υπάρχει το περιβάλλον για κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει η ανοχή. Δεν υπάρχει το περιθώριο», συνέχισε.

Με αυτή τη συνέντευξη, ο Dee δεν εκφράζει απλώς νοσταλγία για το παρελθόν, αλλά αναδεικνύει την ανεπανάληπτη μοναδικότητα μιας εποχής που έχει χαθεί και ενός συγκροτήματος που λειτούργησε ως φάρος αυθεντικότητας μέσα σε μία βιομηχανία που ολοένα και περισσότερο επιβάλλει τη συμμόρφωση αντί της ελευθερίας.

Η κληρονομιά των Motörhead δεν είναι μόνο μουσική, αλλά και φιλοσοφική. Είναι μία διαρκής υπενθύμιση ότι τέχνη μπορεί να είναι ειλικρινής, αντισυμβατική και βαθιά ανθρώπινη, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνει ποτέ πλήρως αποδεκτή από το σύστημα.