Η rock μουσική ως πηγή έμπνευσης για τον David Lynch.

Ο θρυλικός σκηνοθέτης και καλλιτέχνης David Lynch έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου σε ηλικία 78 ετών, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον κόσμο του κινηματογράφου και της τέχνης.

Η οικογένειά του, σε μία συγκινητική ανάρτηση, εξέφρασε τη θλίψη της, μεταφέροντας παράλληλα μία χαρακτηριστική φράση του δημιουργού: «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος: “Κρατήστε το βλέμμα σας στην τρύπα του ντόνατς και όχι στην τρύπα. Είναι μία όμορφη μέρα με χρυσή λιακάδα και γαλάζιους ουρανούς παντού.”»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης πίσω από αριστουργήματα όπως τα «Eraserhead», «Blue Velvet», «Mulholland Drive» και η πρωτοποριακή τηλεοπτική σειρά «Twin Peaks», δεν περιορίστηκε μόνο στον κινηματογράφο.

Σκηνοθέτησε μουσικά βίντεο για συγκροτήματα όπως οι Nine Inch Nails, συνέθεσε τη δική του μουσική και δημοσίευσε αρκετά βιβλία κατά τη διάρκεια της ζωής του, συμπεριλαμβανομένης της αυτοβιογραφίας του «Room To Dream».

Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή του βιβλίου: «Αυτό που διαβάζετε εδώ είναι βασικά ένας άνθρωπος που συνομιλεί με τη δική του βιογραφία.»

Το «Room To Dream», που κυκλοφόρησε το 2018, είναι ένα υβριδικό έργο, συνδυάζοντας βιογραφία και απομνημονεύματα, σε συνεργασία με την Kristine McKenna.

Το βιβλίο περιλαμβάνει αποσπάσματα από περισσότερες από 100 συνεντεύξεις με πρόσωπα από το οικογενειακό περιβάλλον του μέχρι συνεργάτες, προσφέροντας μία βαθιά ματιά στη ζωή και το μυαλό του οραματιστή καλλιτέχνη.

Σύμφωνα με τη σύνοψη του βιβλίου, το «Room To Dream», προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία πρόσβασης στη ζωή και το μυαλό ενός από τους πιο αινιγματικούς και απόλυτα πρωτότυπους εν ζωή καλλιτέχνες, εμβαθύνοντας τόσο στις ταινίες του όσο και σε κομβικές στιγμές της ζωής του, όπως η πρώτη του επαφή με τη rock μουσική κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.

«Θυμάμαι να ανακαλύπτω τη μουσική rock όταν ήμουν παιδί», έγραψε ο David Lynch στο «Room To Dream».

Η στιγμή που ανακάλυψε τη rock and roll μουσική ήταν καθοριστική στιγμή για τον νεαρό David Lynch.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στο βιβλίο του: «Η rock and roll σε κάνει να ονειρεύεσαι και σου δίνει ένα συναίσθημα και ήταν τόσο ισχυρή όταν την άκουσα για πρώτη φορά.»

«Η μουσική έχει αλλάξει από τη γέννηση της rock and roll, αλλά η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήταν όταν εμφανίστηκε η rock and roll, επειδή αυτό που την είχε προηγηθεί ήταν τόσο διαφορετικό. Είναι σαν να ήρθε από το πουθενά. Έκαναν rhythm and blues, αλλά εμείς δεν το ακούγαμε, και δεν ακούγαμε πραγματικά ούτε τζαζ, εκτός από τον Brubeck», πρόσθεσε.

«Το 1959 οι Dave Brubeck Quartet κυκλοφόρησαν το “Blue Rondo à la Turk” και εγώ απλά τρελάθηκα. Ο κύριος Smith είχε το άλμπουμ και το άκουσα στο σπίτι των Smiths και το ερωτεύτηκα», θυμήθηκε, υπογραμμίζοντας την εκλεκτική μουσική παιδεία του και την έντονη εντύπωση που του προκάλεσε η συγκεκριμένη σύνθεση.

Αυτή η πρώιμη έκθεση σε διαφορετικά μουσικά είδη φαίνεται πως διαμόρφωσε την ευαισθησία του Lynch και την ικανότητά του να ενσωματώνει ποικίλες ηχητικές υφές στο έργο του.

Εκτός από τη μουσική, ο David Lynch ανακαλεί και τις πρώτες του κινηματογραφικές εμπειρίες στα απομνημονεύματά του.

«Θυμάμαι να βλέπω το “Όσα Παίρνει Ο Άνεμος” σε ένα υπαίθριο θέατρο στο Camp Lejeune, στη Βόρεια Καρολίνα, σε μία γιγαντιαία οθόνη, έξω, ένα καλοκαιρινό βράδυ – αυτό ήταν ωραίο», έγραψε.

«Δεν θυμάμαι να μιλάω στον αδερφό μου για ταινίες, και δεν θυμάμαι πότε είδα για πρώτη φορά τον “Μάγο του Οζ”, αλλά μου έμεινε, όποτε κι αν ήταν. Αλλά δεν είμαι μόνος. Έμεινε σε πολλούς ανθρώπους», συνέχισε.

Αυτές οι πρώιμες κινηματογραφικές μνήμες, όπως και οι μουσικές, συνέβαλαν στη διαμόρφωση της μοναδικής αισθητικής του.

Ο David Lynch άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στον κόσμο του κινηματογράφου, και ένα σημαντικό μέρος αυτού που διαμόρφωσε το ιδιαίτερο στιλ της πρωτοποριακής ιδιοφυΐας του ήταν η βαθιά του σύνδεση με τη μουσική.

Ο ήχος ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του πλούσιου, στοιχειωμένου κινηματογραφικού οράματός του, ξεκινώντας από την art-house κλασική ταινία «Eraserhead» του 1977 και φτάνοντας μέχρι την τελευταία του ταινία, «Inland Empire», το 2006.

Ο Lynch συνυπέγραψε και έκανε την παραγωγή μέρος της μουσικής για τις ταινίες του, αλλά είχε επίσης μία άψογη αίσθηση του πώς να χρησιμοποιεί γνωστά τραγούδια στις ταινίες του.

Χρησιμοποιούσε συνεχώς μεγάλες επιτυχίες σε απροσδόκητες γωνιές των ταινιών του, επαναπροσδιορίζοντας και προσθέτοντας νέα διάσταση σε κλασικά τραγούδια από τον Elvis Presley μέχρι τον Roy Orbison.

Είτε δανειζόταν κομμάτια από τον κόσμο της pop είτε δημιουργούσε κάτι δικό του, η προσέγγισή του στη μουσική είχε ως αποτέλεσμα στιγμές που ήταν μερικές φορές ανατριχιαστικές, συχνά εκπληκτικές και σχεδόν πάντα αναπάντεχες.

Η ικανότητά του να συνδυάζει εικόνα και ήχο με τρόπο τόσο πρωτότυπο και συναισθηματικά φορτισμένο αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καλλιτεχνικής κληρονομιάς του David Lynch.

Πηγή: postmelody.gr