Η Roberta Flack μεσουράνησε τη δεκαετία του 1970.

Πέθανε σε ηλικία 88 ετών η θρυλική τραγουδίστρια της pop και R&B Roberta Flack, η οποία εκτοξεύτηκε στο καλλιτεχνικό στερέωμα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 με τις βραβευμένες με Grammy επιτυχίες «The First Time Ever I Saw Your Face» και «Killing Me Softly With His Song», όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της. Η αιτία του θανάτου της δεν γνωστοποιήθηκε.

«Είμαστε συντετριμμένοι από τον θάνατο της ένδοξης Roberta Flack, σήμερα το πρωί, 24 Φεβρουαρίου 2025», ανέφερε η ανακοίνωση.

«Έφυγε από τη ζωή ήσυχα, περιστοιχισμένη από την οικογένειά της. Η Roberta έσπασε φραγμούς και ρεκόρ, ενώ υπήρξε και μία υπερήφανη εκπαιδευτικός», σημειώνεται.

Η τραγουδίστρια και πιανίστρια, με κλασική μουσική παιδεία, γνώρισε την επιτυχία με κάποια καθυστέρηση, όταν ο Clint Eastwood χρησιμοποίησε τη δική της εκτέλεση, ηχογραφημένη δύο χρόνια νωρίτερα, του «The First Time Ever I Saw Your Face» στην ταινία «Play Misty for Me», το 1971, με την οποία έκανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του.

Μετά από αυτή τη Νο. 1 pop επιτυχία ακολούθησε το «Killing Me Softly With His Song», το 1973, που επίσης κατέκτησε την κορυφή των charts.

Και τα δύο τραγούδια κέρδισαν το Grammy για την Ηχογράφηση της Χρονιάς, για δύο συνεχόμενες χρονιές – ένα κατόρθωμα που επαναλήφθηκε μόλις το 2001-02, από τους U2.

Το 1974, η Roberta Flack έφτασε στο απόγειο της καριέρας της με την pop και R&B επιτυχία «Where Is the Love», η οποία σκαρφάλωσε στην κορυφή των charts και των δύο μουσικών ειδών.

Συνολικά, το ευέλικτο, «slow-burning» στιλ της Roberta Flack, της χάρισε έξι επιτυχίες στο Top 10 των pop charts και δέκα επιτυχίες στο Top 10 των R&B charts, ορισμένα εκ των οποίων σε συνεργασία με τον τραγουδιστή Donny Hathaway.

Ο Peter Shapiro, συνοψίζοντας εύστοχα την απήχησή της στο βιβλίο «The Rough Guide to Soul and R&B», έγραψε: «Κομψή, αριστοκρατική και με τζαζ επιρροές, η Roberta Flack ήταν, κατά πολλούς τρόπους, η ιδανική soul καλλιτέχνις των αρχών της δεκαετίας του ’70.»

«Οι όμορφες, αισθαντικές μπαλάντες της κέρδισαν το κοινό των Burt Bacharach και των 5th Dimension, ενώ τα λαμπερά πλήκτρα και η άψογη άρθρωσή της την ανέδειξαν σε είδωλο της penthouse soul σκηνής», ανέφερε.

Παρότι η κυριαρχία της στα charts εξασθένησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η Roberta Flack συνέχισε να ηχογραφεί μέχρι και τη νέα χιλιετία.

Το 2012 κυκλοφόρησε το «Let It Be Roberta», το τελευταίο άλμπουμ της, μία συλλογή με τραγούδια των Beatles.

Έχοντας γεννηθεί σε μουσική οικογένεια στο Black Mountain της Βόρειας Καρολίνας, η Roberta Flack, από μικρή ηλικία, εμπνεύστηκε από το gospel έργο της Mahalia Jackson και του Sam Cooke.

Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου στα εννέα της χρόνια. Όντας παιδί – θαύμα στη μουσική, έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο Howard στην Ουάσιγκτον, σε ηλικία 15 ετών, με πλήρη υποτροφία.

Διέκοψε τις μεταπτυχιακές σπουδές της λόγω του θανάτου του πατέρα της, και έτσι δίδαξε σε σχολεία στη Βόρεια Καρολίνα και στην Περιφέρεια της Κολούμπια.

Παράλληλα, ξεκίνησε να εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα της Ουάσιγκτον. Σε μία από τις εμφανίσεις της στο κλαμπ Mr. Henry’s, παρευρέθηκε ο πιανίστας της τζαζ, Les McCann, ο οποίος τότε ήταν ήδη γνωστός καλλιτέχνης της Atlantic Records.

Ο McCann έφερε σε επαφή τη Flack με τη δισκογραφική εταιρεία, με την οποία υπέγραψε συμβόλαιο το 1968.

Το «First Take», ο παρθενικός δίσκος της, σε παραγωγή του Joel Dorn, κυκλοφόρησε το 1969, χωρίς, ωστόσο, να γνωρίσει άμεση επιτυχία.

Η ευρεία αναγνώριση ήρθε με το «The First Time Ever I Saw Your Face» — μία μπαλάντα που είχε συνθέσει ο Άγγλος folk τραγουδιστής Ewan MacColl και είχε ηχογραφηθεί από το αμερικανικό folk-pop συγκρότημα Kingston Trio το 1962 — όταν ο Clint Eastwood χρησιμοποίησε το τραγουδίστρια σε μία ερωτική σκηνή του θρίλερ «Play Misty for Me».

Η Roberta Flack είχε ήδη μία επιτυχία στο No. 8 των R&B charts με τη διασκευή του «You’ve Got A Friend» του James Taylor, αλλά το «The First Time» έγινε τεράστια Νο. 1 pop επιτυχία, οδηγώντας και το «First Take» στην κορυφή για πέντε εβδομάδες.

Τον Ιανουάριο του 1973, το τραγούδι βραβεύτηκε με το Grammy για την Ηχογράφηση της Χρονιάς.

Σχεδόν ταυτόχρονα, το «Where Is The Love», η δεύτερη συνεργασία της Roberta Flack με τον, επίσης διακριτικό και αισθαντικό, soul τραγουδιστή Donny Hathaway, έφτασε στο Νο. 1 του R&B chart και στο Νο. 5 του pop chart.

Το «Where Is The Love» κέρδισε το βραβείο για την Καλύτερη Pop Ερμηνεία Από Ντουέτο Ή Γκρουπ στα Grammy του 1973, ανεβάζοντας το LP «Roberta Flack & Donny Hathaway» στο Νο. 3 των pop charts.

Η δημοτικότητα της Roberta Flack, τόσο στο κοινό όσο και στους συναδέλφους της, κορυφώθηκε με το «Killing Me Softly With His Song».

Το τραγούδι, με τις υπογραφές των Charles Fox και Norman Gimbel, ήταν εμπνευσμένο από την αντίδραση της τραγουδίστριας Lori Lieberman σε μία εμφάνιση του pop folk τραγουδιστή Don McLean.

Η ηχογράφηση της Lieberman το 1971 δεν μπήκε στα charts, αλλά η Flack το ηχογράφησε αμέσως μόλις το άκουσε σε μία πτήση προς τη Νέα Υόρκη.

Η αστραφτερή εκτέλεση της Roberta Flack, σε παραγωγή του Joel Dorn, εκτοξεύτηκε στο Νο. 1 του pop chart και στο Νο. 2 των R&B charts στις αρχές του 1973.

Το άλμπουμ «Killing Me Softly» έφτασε στο Νο. 3 και έγινε διπλά πλατινένιο.

Στα Grammy του 1974, το «Killing Me Softly» απέσπασε τα βραβεία για την Ηχογράφηση της χρονιάς και την Καλύτερη Γυναικεία Pop Ερμηνεία, ενώ το 1999 εντάχθηκε στο Grammy Hall of Fame.

Η διασκευή των Fugees το 1996, με τη φωνή της, βραβευμένης αργότερα με Grammy, Lauryn Hill, ανέβηκε επίσης στο Νο. 1 των R&B charts.

Η Roberta Flack συνέχισε να σημειώνει επιτυχίες στα charts τη δεκαετία του ’70, με αποκορύφωμα το «Feel Like Making Love» το 1974, το οποίο κατέκτησε την κορυφή τόσο στα pop όσο και στα R&B charts.

Το 1978, είχε άλλη μία Νο. 1 pop επιτυχία με το «The Closer I Get To You», με τον Donny Hathaway.

Δυστυχώς, η συνεργασία τους διακόπηκε απότομα με την αυτοκτονία του Hathaway τον Ιανουάριο του 1979. Το ντουέτο τους «Back Together Again», που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του τελευταίου, το 1980, έφτασε στο Νο. 8 των charts.

Η μετέπειτα συνεργασία της με τον τραγουδιστή Peabo Bryson απέφερε στο «Tonight, I Celebrate My Love» το 1983 ανέβηκε στο No. 5 των R&B charts.

Ο ήχος της Roberta Flack, με έμφαση στην adult contemporary μουσική, είδε τη δημοτικότητά του να φθίνει στα τέλη της δεκαετίας του ’70, καθώς το κοινό στρεφόταν όλο και περισσότερο στους πιο δυναμικούς ήχους της funk, της rap και του hip-hop.

Το 1978 κυκλοφόρησε το «Blue Lights in the Basement» (Νο. 8), το τελευταίο άλμπουμ της που εμφανίστηκε στο Top 10 των charts.

Τα τελευταία της μεγάλα pop singles ήταν το «Making Love» (Νο. 13, 1982), σε σύνθεση του Burt Bacharach για το soundtrack της ομώνυμης ταινίας, και το «Set the Night to Music», ένα ντουέτο με τον reggae τραγουδιστή Maxi Priest (Νο. 6, 1991).

Με συνολικά 13 υποψηφιότητες, η τελευταία της υποψηφιότητα για Grammy ήταν το 1995, για την Καλύτερη Παραδοσιακή Pop Ερμηνεία, για το άλμπουμ «Roberta», όπου ερμήνευσε κλασικά κομμάτια.

Η Roberta Flack, η οποία χώρισε από τον Stephen Novosel το 1972, αφήνει πίσω της τον γιο της, τον μουσικό Bernard Wright.